„Potem usiadł naprzeciw skarbony i przyglądał się jak lud wrzucał do niej pieniądze. Wielu bogaczy wrzucało wiele. Przyszła też pewna uboga wdowa , która wrzuciła dwie drobne monety, czyli grosz. Wtedy zawołał uczniów i powiedział im: Zapewniam was, ta uboga wdowa wrzuciła więcej niż wszyscy, którzy wrzucali do skarbony. Wszyscy bowiem wrzucali z tego, co mieli w nadmiarze, natomiast ona wrzuciła ze swego niedostatku wszystko, co miała, cały swój majątek”.
Ewangelia Marka 12, 41-44
Dla wielu z nas sfera naszych prywatnych finansów jest strefą dość intymną. Nie lubimy być pytani ile zarabiamy, czy też ile pieniędzy wydajemy na utrzymanie lub przyjemności. Hasło „pieniądz w Kościele” jest także tematem dość drażliwym. Ofiary składamy w skrytości, żeby nikt nie widział czy dajemy odpowiednio dużo, czy też za mało. Zdarza się słyszeć nawet głosy oburzenia, gdy duchowni zbyt często mówią w kościele o pieniądzach i proszą o większą ofiarność. Idąc jeszcze dalej, wyobraźmy sobie sytuację, w której ktoś postronny siada przy wyjściu z kościoła i bacznie obserwuje co i ile wrzucamy do skrzynki przy drzwiach.
A właśnie nasza Ewangelia pokazuje w tej roli Jezusa, który z ciekawością przygląda się ofiarności pobożnych Żydów! Skoro Jezus zwraca na tę czynność swoją uwagę, koncentruje się na finansowym aspekcie utrzymania Świątyni to znaczy, że twardo stąpa po ziemi i myśli nie tylko o tym co duchowe, ale też dostrzega potrzeby materialne.
Świątynia, aby mogła stać się miejscem błogosławionego wyciszenia i modlitwy, musi być miejscem szczególnym, zadbanym i pięknym . To Przybytek Najwyższego Boga! Na odpowiednie utrzymanie jej potrzebne są fundusze tych, którzy przychodzą się modlić, słuchać Bożego Słowa, przeżywać swoje troski i radości.
Jezus w naszej Ewangelii, spoglądając na ofiarodawców widzi ich niesamowite zaangażowanie. Bogaci z racji swojego stanu wrzucają dużo! Wdowa, kobieta samotna i bez środków do życia, wrzuca do skarbnicy całe swoje utrzymanie.
Ile my wrzucamy, dajemy, przelewamy na utrzymanie naszych świątyń, kaplic, domów modlitwy, plebanii?
Jeśli Bóg dał nam dostatek, czy dajemy dużo? Jeśli zarabiamy „normalne pieniądze” czy dajemy dziesięcinę? Albo czy uczciwie wpłacamy choć ten 1 % zapisany jako nasz obowiązek? A może ktoś z nas odważyłby się oddać do kościelnej skarbnicy całe swoje utrzymanie, ufając Bogu, że się o niego zatroszczy?
Za każdym razem, gdy po nabożeństwie, przy wyjściu „wrzucamy” kolektę lub robimy przelew na rzecz Kościoła i parafii wyobraźmy sobie, że obserwuje nas i widzi Jezus.
Pomyślcie o tym, gdy tradycyjnie w okresie od Wielkanocy do Świąt Zesłania Ducha Świętego jako Zarząd Bratniej Pomocy im. Gustawa Adolfa zwracamy się do Was o wsparcie finansowe, które chcemy przeznaczyć na remonty dla potrzebujących Parafiach całego naszego Kościoła. Za każdy złożony grosz, złotówkę lub tysiąc złotych z serca dziękujemy.
Drodzy! W tym roku dobiega końca bieżąca kadencja Zarządu Bratniej Pomocy im. Gustawa Adolfa, dlatego w tym miejscu chcemy Wam – wszystkim Ofiarodawcom z głębi naszych serc podziękować za tak wielkie Wasze wsparcie modlitewne i finansowe w minionych pięciu latach. Bóg zapłać!
Zarząd BPGA w RP
źródło: https://bpga.luteranie.pl/index.php/zbiorki-ofiar/48-walny-zjazd-bpga-2016
Dodaj komentarz